Kωνσταντίνος Θεοφίλου Δουμπιώτης 1793-1848

Ο Κωνσταντίνος Θεοφίλου Δουμπιώτης γεννήθηκε το 1793 στα Δουμπιά της Χαλκιδικής. Σύμφωνα με την αίτηση της συζύγου του Σουλτάνας, που κατατέθηκε το 1865, πριν την έναρξη της επανάστασης ο Κωνσταντίνος υπηρετούσε την οθωμανική διοίκηση της Χαλκιδικής ως σούμπασης στα Μαδεμοχώρια. Μαζί με τα αδέλφια του Βασιλικό (1794-1853), Στέργιο, Νικόλαο (1796), Πολυχρόνη (1806-1832) και άλλους Δουμπιώτες και Μαδεμοχωρίτες, υπό την αρχηγία του Εμμανουήλ Παπά κήρυξαν την επανάσταση στη βόρειο Χαλκιδική το 1821. Μετά τον χαλασμό της Χαλκιδικής, το Νοέμβριο του 1821, σύμφωνα με μαρτυρία του Νικολάου Δουμπιώτη, ο Κωνσταντίνος μετέβη στη Νάουσα, όπου μαζί με τον Καρατάσο οργάνωσαν την εκεί επανάσταση. Μετά την καταστροφή και της Νάουσας το 1822, μέσω Ασπροποτάμου και Ζαγοράς κατέφυγε στη Σκόπελο. Η παλαιότερη γραπτή αναφορά του ονόματός του εντοπίζεται σε έγγραφο του μουσείου Μπενάκη και τοποθετείται χρονικά τον Μάιο του 1822. Πρόκειται για την ανταλλαγή ενός Οθωμανού αιχμαλώτου στη Σκόπελο. Ο Κωνσταντίνος συμμετείχε με τον Καρατάσο και άλλους Μακεδόνες οπλαρχηγούς σε πολλές μάχες στη νότιο και κεντρική Ελλάδα, όπως στη Σκιάθο το 1823 κατά του Τοπάλ πασά, στο Νεόκαστρο της Πελοποννήσου το 1825 κατά του Ιμπραήμ, στη διαφύλαξη της Ύδρας 1824-25, στο Τρίκερι το 1823 και το 1827, στην Αταλάντη το 1827, στα Βρυσάκια της Εύβοιας το 1822, στην Αράχωβα το 1832, στη Θήβα. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου του 1825 πολέμησε με την παράταξη του Κωλέττη στην Πελοπόννησο, από την περίοδο αυτή σώζονται αρκετές επιστολές που σκιαγραφούν την πορεία του με τα στρατεύματα του Κωλέττη. Τον Μάρτιο του 1825 έπειτα από εισήγηση του Κωλέττη, ονομάστηκε στρατηγός. Για κάποιο χρονικό διάστημα, μεταξύ 1826-1828, σύμφωνα με κατηγορίες που του αποδόθηκαν, έδρασε ως πειρατής. Φυλακίστηκε από τον Καποδίστρια στις φυλακές της Αίγινας 1828-1829 με αποτέλεσμα να μην προβιβαστεί και να χάσει την τοποθέτησή του στον τακτικό στρατό. Από το 1822 έως και το 1828 ήταν εγκατεστημένος στην Γλώσσα Σκοπέλου, από όπου, όταν τον καλούσε η κεντρική διοίκηση, μετέβαινε στα σημεία των μαχών. Στη Σκόπελο για άγνωστο χρονικό διάστημα διετέλεσε πολιτάρχης, συμπεριφερόμενος ωστόσο αυταρχικά στους κατοίκους, οι οποίοι το 1826 ζήτησαν από την τότε κυβέρνηση την απαλλαγή από τα καθήκοντά του. Μετά την αποφυλάκισή του, τον Φεβρουάριο του 1829, διορίστηκε πεντακοσίαρχος στο τάγμα του Τσάμη Καρατάσου και το Νοέμβριο του 1831 διορίστηκε διοικητής του 14ου τάγματος. Το ίδιο έτος ακολούθησε αρχικά τον Τσάμη Καρατάσο στο κίνημα που διοργάνωσε έναντι του Αυγουστίνου Καποδίστρια, ωστόσο λίγο αργότερα επανήλθε στον τακτικό στρατό. Τον Ιανουάριο του 1832 πολιορκήθηκε από τον Πετσάβα στην Δαύλεια. Το 1833 ο Κωνσταντίνος συμμετείχε με την πλευρά του Κολοκοτρώνη στην επανάσταση κατά της Αντιβασιλείας, συνελήφθη και αυτός μαζί του, ωστόσο χάρη στην παρέμβαση του Κωλέττη απελευθερώθηκε και γλίτωσε την δίκη. Μετά την διάλυση των ταγμάτων, το 1836 τοποθετήθηκε ως ανθυπολοχαγός στη Β' τετραρχία Χαλκίδας με λοχαγό τον Κριεζώτη. Στη Χαλκίδα εγκαταστάθηκε μόνιμα μαζί με την οικογένειά του σε σπίτι δίπλα από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. Αποστρατεύτηκε το 1840 και πέθανε λίγο πριν το 1865 στη Χαλκίδα. Η προσφορά του στον αγώνα αναγνωρίστηκε καθώς αναγορεύτηκε σε αξιωματικό τέταρτης τάξεως. Ο Κωνσταντίνος, μαζί με τον Γοματιανό οπλαρχηγό Αποστολάρα Βασιλείου, ήταν ο μοναδικός Χαλκιδικιώτη που πήρε βαθμό πεντακοσίαρχου στο νεοσύστατο στράτευμα. Το όνομα του αναφέρεται στους φακέλους τουλάχιστον 70 αγωνιστών. Με τη σύζυγό του Σουλτάνα απέκτησε τρία κορίτσια, τα δύο γεννήθηκαν μετά το 1847. Μια από τις κόρες του παντρεύτηκε έναν από τους γιους του οπλαρχηγού Αγγελή Γάτσου.

Αγία Αναστασία

Αύριο είναι η γιορτή της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας ας θυμηθούμε μερικές από τις πολλές Αναστασίες που έζησαν στα Δουμπιά

Αναστασία σύζυγος Κωνσταντίνου Αλβανού κόρη Διαμαντή Διαμαντή (1840/50)
Αναστασία Αστερίου Αλβανού (1908-1991)
Aναστασία σύζυγος Τζάκ Χάρπερ κόρη Αθανασίου Αλβανού (1923-2002)
Πρεσβυτέρα Αναστασία σύζυγος Δημητρίου Αστεριάδη κόρη Κωνσταντίνου Τράκα (1885-1952)
Αναστασία Τζιαρέλα από Γαλάτιστα σύζυγος Αυγερινού Γκόγκου (1877-1960)
Αναστασία σύζυγος Νικολάου Γούτα κόρη Αθανασίου Καραντάκη (1870/80)
Αναστασία σύζυγος Αθανασίου Διαμαντή (γύρω στο 1800)
Αναστασία Γελαδάρη από Κοκκαλού σύζυγος Βασιλικού Μπηγινά (1845-1934)
Αναστασία σύζυγος Ευαγγέλου Παπαοικονόμου κόρη Τριανταφύλλου Πλιάκου (1875-1953)
Αναστασία σύζυγος Στεριανού Παπά κόρη Γεωργίου Τσολάκη (1870/80)
Αναστασία σύζυγος Αθανασίου Πιπερά κόρη Βασιλικού Πυργούδη/Παπαοικονόμου (1830/40)
Αναστασία από Πολύγυρο σύζυγος Βασιλικού Πιπερά (1866/1926)
Αναστασία σύζυγος Αστερίου Πιτσιόρλα κόρη Στεριανού Γαγρίνα (1830/40)
Αναστασία σύζυγος Δημητρίου Σγούρου κόρη Γεωργίου Φώτη (1891-1958)
Αναστασία από Γαλάτιστα σύζυγος Άγγελου Σκονδράνη (1870-1929)
Αναστασία Ντούρτσιου; σύζυγος Ανδριανού Τζημητρέα (1840/50)
Αναστασία σύζυγος Κωνσταντίνου Τζημητρέα κόρη Γεωργίου Πιτσιόρλα (1884-1973)
Αναστασία Αθανασίου Τζημητρέα (1917-1937)
Αναστασία σύζυγος Σταυρινού Τράκα κόρη Δημητρίου Κουτσού (1848-1940)

Ο φόρος που πλήρωναν τα χωριά της Χαλκιδικής το 1808

Ottoman taxation in Chalkidiki 1808

1808 Kesendire kazasında çift resmi

Η έλλειψη επίσημων στοιχείων που αφορούν στα δημογραφικά στοιχεία της Χαλκιδικής κατά τη διάρκεια της οθωμανικής περιόδου αναγκάζει τους ερευνητές να καταφεύγουν σε έμμεσες πηγές που διαφωτίζουν ως ένα βαθμό το συγκεκριμένο πρόβλημα. Μία από αυτές τις πηγές είναι και οι κώδικες του ιεροδικείου Θεσσαλονίκης, εκεί καταγράφονται οι φόροι που πλήρωναν τα χωριά σύμφωνα με τον αριθμό των ζευγαριών βοδιών για άροση που υπήρχαν σε κάθε οικισμό. Από τον αριθμό των ζευγαριών ζώων σχηματίζουμε μια σχετική εικόνα για την πληθυσμιακή δύναμη των χωριών της Χαλκιδικής. Από έναν κώδικα του 1808 παρουσιάζονται παρακάτω τα φορολογήσιμα ζευγάρια ζώων στη Χαλκιδική.

ΧΩΡΙΟ κ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΙΜΩΝ ΖΕΥΓΑΡΙΩΝ ΖΩΩΝ

ΠΟΛΥΓΥΡΟΣ 144
ΓΑΛΑΤΙΣΤΑ 135
ΙΕΡΙΣΣΟΣ 117
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ 85
ΒΡΑΣΤΑ 79
ΑΡΝΑΙΑ 74
ΣΤΡΑΤΟΝΙΚΗ 73
ΒΑΒΔΟΣ 70
ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙ 77
ΟΡΜΥΛΙΑ 48
ΣΥΚΙΑ 44
ΒΑΡΒΑΡΑ 43
ΣΤΑΝΟΣ 37
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ 37
ΡΙΖΑ 37
ΑΓΙΟΣ ΜΑΜΑΣ 33
ΓΟΜΑΤΙ 32
ΑΘΥΤΟΣ 33
ΝΙΚΗΤΗ 30
ΒΑΛΤΑ 30
ΝΕΟΧΩΡΙ 27
ΧΩΡΟΥΔΑ 24
ΦΟΥΡΚΑ 26
ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ 24
ΣΤΑΓΕΙΡΑ 24
ΟΛΥΝΘΟΣ 23
ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ 23
ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22
ΠΑΛΙΟΥΡΙ 22
ΔΟΥΜΠΙΑ 20
ΜΕΤΑΓΚΙΤΣΙ 19
ΣΚΙΩΝΗ 19
ΚΑΛΑΝΔΡΑ 18
ΚΑΨΟΧΩΡΑ 16
ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ 14
ΓΑΛΑΡΙΝΟΣ 13
ΣΑΝΑ 13
ΚΡΗΝΗ 12
ΚΑΓΙΑΤΖΙΚΙ 12
ΠΡΑΒΗΤΑ 18
ΚΑΛΙΘΕΑ 8
ΠΟΛΥΧΡΟΝΟ 7
ΓΕΡΟΠΛΑΤΑΝΟΣ 5
ΚΡΗΜΝΗ 5
ΚΡΕΜΜΥΔΙ 4
ΧΑΝΙΩΤΗ 2

Μια φωτογραφία και σφραγίδα του 1898 από τα Δουμπιά

Η υπογραφή του Αργύρη Τσιουρέλα

Η σφραγίδα του Αργύρη Τσιουρέλα με το όνομά του με οθωμανικούς χαρακτήρες

Η παραπάνω φωτογραφία είναι η παλαιότερη του χωριού. τραβήχτηκε γύρω στο 1898 και απεικονίζει την οικογένεια του Αργύρη Τσιουρέλα.

Ο Αργύρης γιος του Γεωργάκη και της Σύρμως Τσιουρέλα γεννήθηκε γύρω στο 1840/50 και πέθανε το 1903/1904, νυμφεύτηκε τη Μαρία Παπαγρηγορίου από τον Γεροπλάτανο και απέκτησε τρία γνωστά παιδιά, τον Γιώργο (1870-μετά το 1920), τον Αστέριο (1883-μετά το 1925) και την Χαρίκλεια (1879-1956).

Ο Αργύρης απέκτησε μεγάλη ακίνητη περιουσία καθώς, όπως αναφέρουν διάφορες μαρτυρίες, ασχολήθηκε επιτυχώς με το εμπόριο. Παράλληλα λόγω των καλών σχέσεων που είχε με τις τοπικές Τουρκικές αρχές, έλυνε και έδενε στην περιοχή. Λόγω των παραπάνω ονομάστηκε χαρακτηριστικά από τους Δουμπιώτες "πασάς", για πολλά χρόνια διετέλεσε μουχτάρης (πρόεδρος) του χωριού.

Από τα παιδιά του, ο Αστέριος απεβίωσε άγαμος απολαμβάνοντας την περιουσία του πατέρα του. Ο Γεώργιος μετακόμισε και νυμφεύτηκε στη Γαλάτιστα, όπου άλλαξε το επώνυμό του από Τσιουρέλας σε Δουμπιώτης, ασχολήθηκε και αυτός με το εμπόριο. Η Χαρίκλεια φημισμένη για την ομορφιά της, έκανε δύο γάμους αρχικά νυμφεύτηκε τον Ζαφείρη Ζαφειρόπουλο από τη Γαλάτιστα και αργότερα τον Μιχαήλ Σοφονίου από τον Πολύγυρο, όπου απέβίωσε το 1956.

Τα δύο σπίτια του Αργύρη σήμερα κατέχουν, το παλιό ο Αστέριος Πιπεράς, στις βρύσες, και το δεύτερο και μεγαλύτερο ο Κωνσταντίνος Πιπεράς, πρόκειται για το μεγάλο σπίτι με τα καμαρωτά παράθυρα στην πλατεία του χωριού.

Κτήτορες Αγίας Παρασκευής Δουμπιών

ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ 1884

Σύμφωνα με το φιρμάνι του 1851 ο ναός της Αγίας Παρασκευής Δουμπιών οικοδομήθηκε εκ βάθρων προφανώς λόγω της καταστροφής του το 1821 κατά τη διάρκεια της επανάστασης. Στην πρόθεση του ναού υπάρχει εικόνα, η οποία σε επιγραφή αναφέρει το γεγονός της ανοικοδόμησης και περιέχει τα δίπτυχα, τα ονόματα δηλαδή των ζώντων και τεθνεώτων κτητόρων του ναού. Η συγκεκριμένη εικόνα, κατασκευασμένη κατά πάσα πιθανότητα πολύ αργότερα από το 1852, ίσως την δεκαετία του 1880, αποτελεί σημαντική πηγή πληροφοριών για τα ονόματα των κατοίκων του χωριού που μέχρι λίγο καιρό πριν αγνοούσαμε. Αναφέρουμε αρχικά τους κεκοιμημένους κτήτορες οι οποίοι λόγω του κοινού ονόματος που φέρουν οι περισσότεροι, είναι δύσκολο να ταυτιστούν με τα επώνυμά τους.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΑΣΑΝΟΥ, ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ΑΝΟΥΔΑ, ΧΑΙΔΩ, ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΚΥΠΑΡΙΣΣΗΣ (ΜΠΗΓΙΝΑΣ), ΣΤΑΛΑΜΩ, ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ, ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ, ΑΛΕΞΙΟΣ (ΠΙΤΣΙΟΡΛΑΣ), ΜΥΡΣΙΝΑ, ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ, ΑΡΓΥΡΗΣ (ΤΣΙΟΥΡΕΛΑΣ), ΣΤΑΥΡΙΝΟΣ (ΤΡΑΚΑΣ), ΔΑΦΝΗ, ΜΗΤΣΙΟΣ (ΣΑΠΟΥΝΑΣ), ΑΦΕΝΔΡΑ, ΜΟΥΣΚΙΑΝΗ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ, ΑΒΡΑΜΠΕΚΙΝΑ, ΑΣΤΕΡΙΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ, ΜΑΡΙΑ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ, ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ (ΤΣΟΛΑΚΗΣ), ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (ΣΚΟΝΔΡΑΝΗΣ), ΑΣΑΝΟΥ (ΤΣΟΛΑΚΗ), ΑΣΗΜΙΝΑ, ΧΡΥΣΙΤΣΑ, ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΑΓΓΕΛΟΣ, ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ (ΜΠΑΪΡΑΣ), ΜΠΟΖΙΣ, ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ (ΚΑΣΣΑΝΔΡΕΙΑΣ?), ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΠΛΟΥΜΩ (ΣΓΟΥΡΟΥ), ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ

οι ζώντες κτήτορες τον καιρό που ιστορήθηκε η εικόνα ήταν οι εξής:

ΤΑΣΙΟΣ (ΖΗΚΟΣ), ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ (ΜΠΗΓΙΝΑΣ), ΜΥΡΣΙΝΑ, ΣΙΜΩΝΗΣ, ΑΣΤΕΡΙΟΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (ΣΓΟΥΡΟΣ?), ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ (ΣΑΠΟΥΝΑΣ), ΑΣΤΕΡΙΟΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΦΩΤΗ, ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ (ΜΗΤΣΙΑΣ), ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΕΪΟΥ (ΤΣΙΟΥΚΑΛΑΣ)

Αύριο είναι η γιορτή της Αγίας Άννας ας θυμηθούμε τις Άννες του χωριού από το παρελθόν

Άννα Γεωργίου Μητσιά (1840/50-πριν το 1920) σύζυγος Απόστολου Σαπουνά

Άννα Αθανασίου Παπά (1865-1925) σύζυγος Τριαντάφυλλου Σαπουνά (1862-1934)

Άννα Παπαβασιλείου σύζυγος Νικολάου Σαμάνη

Αννέτα Σγούρου σύζυγος Δημητρίου Γαγρίνα

Αννέτα Κωνσταντίνου Γαγρίνα (1905-1932) σύζυγος Ζαφειρίου Τσιαράπα (1900-1977)

Αννέτα Γεωργάκη Κουτσού 1897-1943

Αννέτα Δημητρίου Σιούτου (1900-1982) σύζυγος Γεωργίου Μόσχου

Αννέτα Γεωργίου Μπαΐρα (1900-1980) σύζυγος Εμμανουήλ Τσιαράπα (1897-1970)

Ανννέτα Αργυρίου Σαμάνη (1898-1942) σύζυγος Αθανασίου Παγωνούδη (1887-1932)

Αννέτα Αστερίου Σαπουνά (1919-1981) σύζυγος Αποστόλου Πιπερά (1913-1984)

Αννέτα Χρήστου Τσιουρέλα (1906-1929) σύζυγος Τριαντάφυλλου Πλιάκου (1898-1969)

Οθωμανικό διοριστήριο αγροφύλακα από τον Καϊμακάμη Κασσάνδρας 1903

Ο ζαμπιτάς Κασσάνδρας ορίζει

Προς τον εκ Δουμπιών Γεωργάκη Μόσχου Κουτσό.
Δυνάμει ινταχαπίου της κοινότητος Δουμπιών και του ζαπιτά μεμούρη διορίσθης πεκτζής του χωρίου αυτού. Όθεν να προσέχεις πολύ εις το να φυλάττεις το χωρίον από κάθε κακόν γεγονός και να φυλάττεις τα γεννήματα, κι επειδή συ ως πεκτζής θεωρείσαι δύναμις του ζαπιτά, εν ανάγκη να συνεργάζεσαι με τους τσανταρμάδες προς καταδίωξιν ληστών και όσοι ξένοι έρχονται εις το χωρίον σας σύμφωνα με το ιχτιάρ μετζλίσι να εξετάζεις τους τεζκερέδες των και τους υπόπτους ανθρώπους να συλλαμβάνεις και να τους φέρεις υπό συνοδεία ενταύθα και εάν αντιληφθείς κάποιον να κλέβει ζώα ή πράγματα να τον συλλαμβάνεις ή αν δεν δύνασαι μόνος σου να στέλλεις είδησιν εις τους πλησιέστερους ευρισκόμενους ζαπτιέδες, συ δε να επιβλέπεις τους τοιούτους και να φροντίσεις περί της συλλήψεως και εν ενί να προσέχεις περί της ησυχίας του χωρίου, τουναντίον θα είσαι υπεύθυνος, διο σου εδόθη ο παρόν τεζκερές

Πολύγυρος 3 Μαρτίου 1903

Σε παλαιότερες εποχές, πριν τον μεσοπόλεμο, οι αγροφύλακες έπαιζαν σπουδαίο ρόλο στην κοινωνική ζωή του χωριού, αποτελούσαν ένα είδος αστυνόμου της εποχής, φόβος και τρόμος εκείνων των κατοίκων που προέβαιναν σε άνομες πράξεις σχετικά με την καταπάτηση και υπεξαίρεση της περιουσίας των συγχωριανών τους.
Στο αρχείο Δουμπιών σώζεται ένα έγγραφο, σε οθωμανική και ελληνική γραφή, σύμφωνα με το οποίο διορίζεται μπεκτσής Δουμπιών ο Γεωργάκης Κουτσός. Μέσα από το έγγραφο αυτό μπορεί να κανείς να διαπιστώσει τις ευρείες αρμοδιότητες των τότε αγροφυλάκων.
Ο Γεωργάκης Κουτσός (1866-1907) ήταν γιος του Μόσχου Κουτσού και της Μαρίας Διαμαντή. Νυμφεύτηκε τη Μαγδαληνή Κυπαρίσση και απέκτησε τρία γνωστά παιδιά τον Αστέριο (1891-1917), τη Μαρία (1898-1933) η οποία παντρεύτηκε τον Αθανάσιο Τσιουρέλα και την Αννέτα (1897-1943).
Ο Γεωργάκης σκοτώθηκε κατά λάθος από Τούρκους τσανταρμάδες κατά τη διάρκεια της καταδίωξης του ληστή Καλαμπούκα ο οποίος κρυβόταν στον μύλο του. Θεωρούνταν σημαντικό πρόσωπο του χωριού για τον λόγο αυτό προτάθηκε από τη δημογεροντία για τη θέση του μπεκτζή-αγροφύλακα.

Doumbia karyesinin korucusunun tayin belgesi

A document about the appointment of the village's rural guard

Περασμένα μεγαλεία-Δουμπιά Χαλκιδικής μνημεία

Τελειώσαν τα κρασιά, τελειώσαν και τ'αμπέλια μείναν τα βαρέλια

Κοσμάς Δουμπιώτης 1822-1922

Ο Κοσμάς Δουμπιώτης γεννήθηκε γύρω στο 1822 στην Σκόπελο κι έγινε γνωστός κυρίως για την συμμετοχή του στην επανάσταση του Ολύμπου το 1878.
Γύρω στο 1900 εκλέχτηκε βουλευτής Σκοπέλου.

Απεβίωσε το 1922 στην Αθήνα.

Το 1912 πιθανόν επισκέφθηκε τα Δουμπιά και αφιέρωσε στο ναό της Αγίας Παρασκευής ένα αρτοφόριο, που φέρει την επιγραφή "Συνταγματάρχης Κοσμάς Δουμπιώτης 1912". Η φωτογραφία δωρήθηκε από τον Κοσμά Δουμπιώτη στον Γρηγόρη Διαμαντή.

Συμφωνητικό κατασκευής νερόμυλου τσιφλικιού, συμφωνητικό 1866 και πωλητήριο1852

Συμφωνητικό βόσκησης γουρουνιών του γενάρχη της οικογένειας Κουτσού Αθανασίου 1866

Το παραπάνω έγγραφο υπογράφουν οι : Βασιλικός Πυργούδης-Παπαοικονόμου (1800/10-1867), Διαμαντής Διαμαντής (1821-1890), Αθανάσιος Κουτσός (1800/10-μετά 1866)

Αγοραπωλησία 1852

Ο νερόμυλος του τσιφλικιού πιθανόν προϋπήρχε του 1852.

Το συμφωνητικό αφορά κατά πάσα πιθανότητα στην κατασκευή της μεγάλης στέρνας. Αργότερα ο συγκεκριμένος νερόμυλος περιήλθε στην ιδιοκτησία της οικογένειας Πιπερά. Σήμερα σώζονται, οι μυλόπετρες, ο υδατόπυργος και τμήμα του κυρίως κτίσματος.

Κινητήρια δύναμη του μύλου ήταν το νερό που έρρεε από τις βρύσες του χωριού.

A document which arranges the building of a water mill.

Doumbia çiftliğinin su değirmeninin insaat vesikasi.

Ιερός ναός Αγίας Παρασκευής Δουμπιών

Ο ιερός ναός Αγίας Παρασκευής Δουμπιών βρίσκεται στην ίδια θέση σε όλη τη διάρκεια της οθωμανικής περιόδου, αυτό αποδεικνύουν τα νομίσματα του 13ου αιώνα και τα αρχιτεκτονικά μέλη που βρέθηκαν στον περίβολό του. Το 1821 κάηκε μαζί με όλο τον οικισμό και ανοικοδομήθηκε ξανά εκ βάθρων το 1852, μάλιστα σώζεται το φιρμάνι με το οποίο παρέχεται η άδεια επισκευής.
Στο ναό δεν σώζονται πολλά κειμήλια προηγούμενων αιώνων, τα πιο σημαντικά είναι ένα βιβλίο με τις θείες λειτουργίες του 1785 και ένα αντιμήνσιο του 1707, προφανώς τα παραπάνω αντικείμενα βρέθηκαν στο ναό έπειτα από κάποια δωρεά πολύ αργότερα. Επίσης σημαντικά κειμήλια για την ιστορία του χωριού, αποτελούν το αρτοφόριο του 1912, δωρεά του Συνταγματάρχη Κοσμά Δουμπιώτη και το Ευαγγέλιο του 1832.
Αξιόλογες είναι και οι 50 εικόνες του 19ου αιώνα, χαρακτηριστικά δείγματα ζωγραφικής των αγιογραφικών εργαστηρίων της Γαλάτιστας. Η παλαιότερες εικόνες είναι η Παναγία Ελεούσα και ο Παντοκράτορας που χρονολογούνται το 1853.

The temple of Saint Paraskevi is remaining in the same place since 13nth sentury.

The last phase of construction was made in 1852.

Ο αγωνιστής του 1821 από τα Δουμπιά Χαλκιδικής Αθανάσιος Τσάκας 1798-1870

Ο Αθανάσιος Τσάκας του Δημητρίου γεννήθηκε το 1798 στα Δουμπιά και πιθανόν καταγόταν από την οικογένεια Διαμαντή. Ήταν ανεψιός του οπλαρχηγού Κωνσταντίνου Δουμπιώτη.

Με την έναρξη της επανάστασης του 1821 στη Χαλκιδική συμμετείχε στις μάχες κατά των Οθωμανών έχοντας υπό την εποπτεία του στρατιωτικό σώμα 50 στρατιωτών. Μετά την καταστροφή της Χαλκιδικής μετέβη στην Σκόπελο, όπου έζησε όλη την υπόλοιπη ζωή του.

Συμμετείχε με τους υπόλοιπους Μακεδόνες της Σκοπέλου σε πολλές μάχες στη νότιο και Στερεά Ελλάδα, το 1822 στα Βρυσάκια της Εύβοιας, το 1823 στο Τρίκερι, όπου τραυματίστηκε στη δεξιά ωμοπλάτη, το 1825 στο Νεόκαστρο της Πελοποννήσου κατά του Ιμπραήμ, το 1826 στη μάχη της Αταλάντης, όπου πληγώθηκε στο ίδιο σημείο και έμεινε δύο χρόνια κλινήρης, στη μάχη του Πειραιά υπό την ηγεσία του Ρούκη κατά του Κιουταχή καθώς και σε άλλες στρατιωτικές επιχειρήσεις.

Κατετάγη στην πρώτη τάξη των υπαξιωματικών.

Στα Δουμπιά διατηρείται μέχρι σήμερα το τοπωνύμιο "στου Τσάκα τ'ραχόνα" και "του Τσάκα του χουραφούδ".

Το παρόν δίπλωμα του αποδόθηκε το 1842 από την Ελληνική πολιτεία, μαζί με χαλκούν αριστείο σε ένδειξη αναγνώρισης των αγώνων του.

Απογραφή Χαλκιδικής 1519

Στο Αρχείο Πρωθυπουργίας στην Κωνσταντινούπολη σώζονται αρκετά κατάστιχα απογραφής του 16ου αιώνα που φωτίζουν πολλές πλευρές της ιστορίας εκείνης της εποχής σχετικά κυρίως με θέματα δημογραφίας. Ένα από αυτά τα κατάστιχα με αριθμό ΤΤ70 περιέχει στοιχεία για την περιοχή της Θεσσαλονίκης και των Σιδηροκαυσίων. Ορισμένα από τα στοιχεία που καταγράφόνται παρουσιάζονται παρακάτω. Συγκεκριμένα αναφέρεται το χωριό και ο αριθμός των υπαρχόντων νοικοκυριών το έτος 1519.
Tα στοιχεία προέρχονται από τη διδακτορική διατριβή του Η.Κολοβού, Μοναχοί και χωρικοί στην οθωμανική Χαλκιδική.

Άγιος Μάμας 60 χριστιανικά νοικοκυριά.
Άγιος Νικόλαος 28 νοικοκυριά.
Πράβητα 4 νοικοκυριά.
Δαδικός (εγκαταλελειμένο χωριό στην περιοχή της Γαλάτιστας) 63 νοικοκυριά.
Ιερισσός 58 νοικοκυριά.
Γαλάτιστα 415 νοικουριά.
Κρήμνη 77 νοικοκυριά.
Στανός 6 νοικοκυριά.
Βραστά 101 νοικυριά.
Καρκάρα (Σήμαντρα) 42 μουσουλμανικά νοικοκυριά.
Λιάσκοβη (εγκαταλελειμένο χωριό στην περιοχή Σανών-Γεροπλατάνου)25 νοικοκυριά.
Μαριανά 90 νοικοκυριά.
Μεταγγίτσι 67 νοικοκυριά.
Μυριόφυτο (Όλυνθος) 44 νοικοκυριά.
Νικήτη 95 νοικοκυριά.
Ορμύλια 72 νοικοκυρια.
Πολύγυρος 85 νοικοκυριά.
Λιαρίγκοβα (Αρναία)15 νοικοκυριά.
Ρεβενίκια (Μεγάλη Παναγία) 133 νοικοκυριά.
Ρεσετνίκια (Άγιος Πρόδρομος)63 νοικοκυριά.
Σανά 74 νοικοκυριά.
Σοποτνίκια (Ριζά) 92 νοικοκυριά.
Τοπλίκια (Γεροπλάτανος)81 νοικοκυριά.
Δουμπιά 90 νοικοκυριά.
Βαρβάρα 12 νοικοκυριά.
Βατόνια 5 νοικοκυριά.
Βάβδος 108 νοικοκυριά.
Νεοχώρι 39 νοικοκυριά.
Παλαιοχώρι 78 νοικοκυριά.
Ίσβορος 186 νοικοκυριά.

Αδάμ 25 νοικοκυριά.

Αρδαμέρι 99 νοικοκυριά.

Άγιος Βασίλειος Θεσσαλονίκης 76 νοικοκυριά.

Γερακαρού 81 νοικοκυριά.

Ρεντίνα 105 νοικοκυριά.

Πυλαία-Καπουτζίδες 29 νοικοκυριά.

Κοκκαλού 17 νοικοκυριά.

Στίβος Θεσσαλονίκης-Γκουμέντζα 76 νοικοκυριά.

Λαγκαδίκια 57 νοικοκυριά.

Λέβενη-Βασιλούδι Θεσσαλονίκης 59 νοικοκυριά.

Μόδι 41 νοικοκυριά.

Ραβνά-Πετροκέρασα Θεσσαλονίκης 64 νοικοκυριά.

Σαρακήνα 21 νοικοκυριά.

Θέρμη-Σέδες 8 νοικοκυριά.

Βορένος-Νιομηδινό 234 νοικοκυριά.

Η Περιστερά 46 νοικοκυριά.

Το Λιβάδι 53 νοικοκυριά.

Στην απογραφή δεν αναφέρονται καθόλου χωριά της Κασσάνδρας, ίσως την εποχή εκείνη η Κασσάνδρα να είχε ερημώσει. Επίσης αναφέρονται πολλοί οικισμοί χαμένοι σήμερα, τους οποίους οι περισσότεροι μας αγνοούμε.

Kτητορική επιγραφή νερόμυλου οικογένειας Τσιουρέλα

Ο νερόμυλος της οικογένειας Τσιουρέλα χτίστηκε το 1888 στη θέση προϋπάρχοντος μύλου. Βρίσκεται κάτω από τις βρύσες του χωριού. Tο 1879 ο Τριαντάφυλλος Τσιουρέλας σύμφωνα με πωλητήριο που σώζεται στο αρχείο Δουμπιών αγόρασε τα μερίδια των τριών αδελφών του.

Ο νερόμυλος λειτούργησε μέχρι τη δεκαετία του 1950.

Δημοτικό Σχολείο Δουμπιά 1910/20

Το δημοτικό σχολείο Δουμπιών χτίστηκε πιθανόν τη δεκαετία του 1870 και κατεδαφίστηκε τη δεκατία του 1960.

Λειτούργησε μέχρι το 1934 οπότε και εγκαταλείφθηκε λόγω ανοικοδόμησης του νέου διδακτηρίου.

Το 1906 στο σχολείο Δουμπιών υπό την διεύθυνση του δασκάλου Χριστόδουλου Ζαχαρούδη υπήρχαν 39 μαθητές, 32 αγόρια και 7 κορίτσια καθώς επίσης και 24 νήπια.

Πρώτος γνωστός δάσκαλος στα τέλη της δεκαετίας του 1870 ήταν ο Αστέριος Αστεριάδης.

Δουμπιά 25 Μαρτίου 1963

A photo from the school of Doumbia

Doumbia okulunun resmi.

Aναζητώντας τις ρίζες-οικογένειες από Δουμπιά

Πόσοι από μας γνωρίζουμε τα ονόματα των απώτερων προγόνων μας; Ποιοι ήταν οι Δουμπιώτες που προετοίμασαν το έδαφος για την ιστορική συνέχεια των οικογενειών του χωριού; Σε αυτά το ερωτήματα απαντά η έρευνα στα οικογενειακά αρχεία και στο αρχείο της κοινότητας, παρέχοντας έτσι την δυνατότητα να γνωρίσουμε τις ρίζες μας.Παρακάτω παρατίθενται τα ονόματα των παλαιότερων γνωστών Δουμπιωτών.

Στα τέλη του 17ου αιώνα 1650-1690 γεννήθηκαν οι παρακάτω Δουμπιώτες των οποίων τα επώνυμα αγνοούμε: Ιερέας Στεριανός, Γεώργιος, Κύρκος, Αγοραστός, Ρήγας, Ζάχος, Χρυσάφω, Σμαράγδα και Αρετή. Μέσα στον 18ο αιώνα γεννήθηκαν οι παρακάτω, των οποίων τα επώνυμα επίσης αγνοούμε: πρεσβυτέρα Στράτω, Απόστολος, Ακριβός, Δούκαινα και Κορτέσα.
Αλβανός Κωνσταντίνος του Γεωργίου γεννήθηκε γύρω στα 1840 – 1850.
Αλβανός Χρήστος του Αθανασίου 1860-192/30.
Αλβανός Αδάμος 1840/50 από Ερσέκα Βορείου Ηπείρου.
Αρβανίτης Πέτρος του Θεοδώρου 1840/50.
Αστεριάδης Αστέριος του Τιμόθεου 1840/50 δάσκαλος.
Γαγρίνας Στεριανός γεννήθηκε γύρω στα 1800.
Γεραντζής Άγγγελος από Σανά 1850/60.
Γκόγκος Ευαγγελινός 1790-1800.
Γούτας Γούτας γεννήθηκε γύρω στο 1800.
Διαμαντής (Τσάκας) Δημήτριος 1770/80.
Δουμπιώτης Θεόφιλος 1760/70.
Δουμπιώτης Βασίλειος 1770/80.
Δουμπιώτης Ανδρέας 1770/80.
Ζήκος Βασιλικός 1780/90.
Θεόφιλος Θεοφίλου γεννήθηκε γύρω στο 1800.
Καραντάκης Γεώργιος από Μάνη γεννήθηκε γύρω στο 1810-20 απεβίωσε πριν το 1865.
Κονταργύρης Άγγελος 1790-1800.
Κουτσός Θεόδωρος από Θάσο 1790-1800.
Κυπαρίσσης Μόσχος 1790-1800.
Λειβαδιώτης Παναγιώτης 1859, από Λιβάδι.
Μητσιάς Μανόλης 1790-1800.
Μόσχου Εμμανουήλ από Σέρρες 1790-1800.
Μπιγηνάς Κυπαρίσσης 1780/90.
Παπαοικονόμου Βασιλικός 1800-1810.
Πασχάλης Πασχάλης του Αναστασίου 1844-1911 από Νευροκόπι.
Πιπεράς Αθανάσιος 1780/90.
Πιτσιόρλας Αλέξιος γεννημένος γύρω στο 1800.
Πλιάκος Δημητράκης 1780/90.
Σαπουνάς Αθανάσιος 1790-1800.
Σγούρος Βασιλικός γεννημένος γύρω στο 1800.
Σιμώνης Αλέξιος γεννήθηκε γύρω στο 1800.
Σκονδράνης Κωνσταντίνος 1820/30-1869.
Τζημητρέας Μόσχος γεννήθηκε γύρω στο 1790-1800 στη Μάνη.
Τράκας Σταυρινός γεννήθηκε γύρω στο 1790-1800.
Τσιαράπας Βασιλικός γεννημένος γύρω στο 1780/90.
Τσιουκάλας Θεοχάρης γεννήθηκε γύρω στο 1780-1790.
Τσιουρέλας Αργύρης γεννημένος γύρω στο 1790-1800.
Τσολάκης Θεόδωρος γεννήθηκε γύρω στο 1780/90.
Φώτης Μόσχος γεννημένος στην Όσσα του Λαγκαδά γύρω στο 1790-1800.

Οι παραπάνω Δουμπιώτες υπήρξαν ο συνδετικός κρίκος του παρελθόντος με το παρόν μας, από την πλευρά μας έχουμε την υποχρέωση αν μη τι άλλο να τους γνωρίσουμε και να τους τιμήσουμε.

Η πρώτη σφραγίδα από το τσιφλίκι Δουμπιά 1835

Η πρώτη σφραγίδα του χωριού, αναφέρει το τσιφλίκι Δουμπιά και φέρει τη χρονολογία 1835, χρησιμοποιήθηκε για 50 χρόνια, μέχρι το 1885 όταν αντικαταστάθηκε από νέα.

Η σφραγίδα εντοπίστηκε σε τρία πωλητήρια έγγραφα του αρχείου Δουμπιών που χρονολογούνται το 1852 και το 1855.

Doumbia karyesinin birinci mührü

Village's first seal 1835

Η δεύτερη σφραγίδα του χωριού 1885, αντικατέστησε την προηγούμενη

Δουμπιά ιστορία - αρχαιολογία

Η ευρύτερη περιοχή των Δουμπιών κατοικείται ήδη από τη μέση παλαιολιθική εποχή. Επιφανειακές έρευνες του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης εντόπισαν λίθινα εργαλεία από χαλαζία και πυριτόλιθο που τοποθετούνται χρονικά σε αυτήν ακριβώς την περίοδο και σήμερα εκτίθενται στην προϊστορική συλλογή του Αρχαιολογικού μουσείου Θεσσαλονίκης.
Η αμέσως επόμενη εποχή που αντιπροσωπεύεται στα Δουμπιά είναι η νεολιθική με τρεις θέσεις της νεότερης Νεολιθικής, όπου κατά καιρούς αποκαλύπτονται με την άροση λίθινα εργαλεία, πελέκεις, κεραμική, εγχάρακτες πήλινες τράπεζες κ.τ.λ.
Στη συνέχεια δύο θέσεις της Ύστερης εποχής του Χαλκού δείχνουν τη διαχρονικότητα της χρήσης του χώρου στην ευρύτερη περιοχή. Η εποχή σιδήρου έχει εντοπιστεί στα Καλίνδοια, όπου πια από τους «σκοτεινούς» αιώνες μέχρι και τα ύστερα ρωμαϊκά χρόνια η κατοίκηση είναι συνεχής. Εκτός των αρχαίων Καλινδοίων, πολλές άλλες θέσεις υπάρχουν διάσπαρτες σε όλη την κτηματική περιφέρεια των Δουμπιών. Από τα ελληνιστικά χρόνια μέχρι και τα παλαιοχριστιανικά οκτώ θέσεις, πιθανόν με ερείπια αγροικιών, φανερώνουν την ιστορική συνέχεια και τη σημασία που δίνονταν από τους αρχαίους κατοίκους στον κάμπο των Δουμπιών.
Η μέση βυζαντινή εποχή μέχρι στιγμής δεν έχει δώσει αντιπροσωπευτικές ενδείξεις κατοίκησης. Από τον 11ο όμως αιώνα έως και τον 13ο νομίσματα από τον οικισμό των Δουμπιών δείχνουν ότι το χωριό υπήρχε στην ίδια θέση ήδη από εκείνη την εποχή.
Η πρώτη γραπτή μαρτυρία για τα Δουμπιά τοποθετείται το 1445 σε οθωμανική καταγραφή των χωριών της Χαλκιδικής. Σύμφωνα με την απογραφή αυτή τα Δουμπιά το 1445 είχαν 16 νοικοκυριά. Η αμέσως επόμενη απογραφή πραγματοποιήθηκε το 1519 και σύμφωνα με τα αποτελέσματά της το χωριό ανήκε ως τιμάριο στον Hayredin Bey και είχε 90 νοικοκυριά. Το 1527 ο τιμαριούχος ιδιοκτήτης του χωριού αλλάζει και εμφανίζονται τα αδέλφια Ali και Halil εγγόνια του Ishak pasa. To 1527 τα Δουμπιά διαθέτουν 133 νοικοκυριά. Σαράντα χρόνια αργότερα το 1568 ο πληθυσμός μειώνεται και σύμφωνα με την αντίστοιχή απογραφή το χωριό φέρεται να έχει 88 νοικοκυριά.
Από τον 17ο αιώνα λείπουν οι μαρτυρίες, τα χωριό συνεχίζει να υφίσταται, ωστόσο εάν λάβουμε υπόψη τον μικρό σχετικά φόρο που καταβάλει στο οθωμανικό κράτος σύμφωνα με τα ιεροδικαστικά κατάστιχα του 1695, ο πληθυσμός έχει μειωθεί σημαντικά. Η ίδια κατάσταση παρατηρείται και σε όλη τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα. Τα Δουμπιά είναι ένα μικρό χωριό με δυναμική 20 ζευγαριών για άροση. Μπορούμε με επιφύλαξη να πούμε ότι και ο αριθμός των οικογενειών θα ήταν λίγο παραπάνω από τις 20.
Με την επανάσταση της Χαλκιδικής το 1821 τα Δουμπιά όπως και τα περισσότερα χωριά υπέστησαν ολοκληρωτική καταστροφή. Οι κάτοικοι διασκορπίστηκαν και ορισμένοι κατέφυγαν στη Σκόπελο. Το 1852 οι κάτοικοι αγόρασαν το τσιφλίκι Δουμπιά από τον Μουσά Κιαζή μπέη, την ίδια χρόνια άρχισε η κατασκευή του ναού της Αγίας Παρασκευής.

The region of Doumbia has been inhabited since paleolithic era. Middle paleolithic artifacts were found during the survey project held by Aristoteleio University Archeological Department in 1995. There are also three Late Neolithic locations and mush more from late bronze age, Hellenistic and Roman period.

Αγωνιστές του 1821 από την Χαλκιδική στον τακτικό στρατό του Καποδίστρια

Η επανάσταση της Χαλκιδικής το 1821 είναι γνωστή στους περισσότερους Χαλκιδικιώτες χωρίς πολλές λεπτομέρειες απλώς ως ένα ιστορικό γεγονός. Ποια ήταν όμως η τύχη όσων επέζησαν της καταστροφής των χωριών του νομού; Πολλοί από τους αγωνιστές προγόνους μας κατέφυγαν με τις οικογένειές τους αρχικά στη Σκόπελο και αργότερα στη Νέα Πέλλα της Αταλάντης. Αρκετοί που κατά τη διάρκεια του αγώνα βρίσκονταν σε νεαρή ηλικία το 1829 κλήθηκαν από τον κυβερνήτη Καποδίστρια να στελεχώσουν τον πρώτο τακτικό στρατό του νεοσύστατου κράτους.
Οι σημαντικότεροι από αυτούς που κατέλαβαν θέσεις αξιωματικών το 1829 στο ΙΔ και ΙΣΤ τάγμα ήταν οι εξής:

Από Γομάτι Αποστολάρας Βασιλείου ταγματάρχης γεννήθηκε το 1800
Από Δουμπιά 500αρχος ΙΔ τάγματος Δουμπιώτης Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 1793
Από Βάλτα Αναγνώστης Παπαδόπουλος λοχαγός
Από Λιβάδι Αγγελής Στέριου λοχαγός
Από Λιαρίγκοβη (Αρναία) Ελευθέριος Ιωάννου υπολοχαγός γεννήθηκε το 1797
Από Άγιο Νικόλαο Γιαννάκης Παπά υπολοχαγός
Από Δουμπιά Νικόλαος Θεοφίλου υπολοχαγός γεννήθηκε το 1796
Από Γομάτι Μιχάλης Νικολάου ανθυπολοχαγός γεννήθηκε το 1796
Από Βάβδο Βασιλικός Ραφαήλ ανθυπολοχαγός
Από Ιερισσό Αθανάσιος Βλαχομιχάλης 100νταρχος
Από Βάλτα Πανταζής Ιωάννου λοχίας
Από Δουμπιά Πολυχρόνης Θεοφίλου λοχίας
Από Μεταγγίτσι Γεράκης Δήμου λοχίας
Από Παρθενώνα Βασίλειος Ιωάννου λοχίας γεννήθηκε το 1801
Από Παρθενώνα Ιωάννης Αργύρη λοχίας γεννήθηκε το 1802
Από Ρεσιτνίκια (Άγιος Πρόδρομος) Στέριος Αντωνίου λοχίας γεννήθηκε το 1805
Από Άθυτο Τριαντάφυλλος Γαροφάλλου λοχίας γεννήθηκε το 1802
Από Άθυτο Αναστάσιος Κυριαζή λοχίας
Από Άγιο Νικόλαο Στέριος Παύλου λοχίας
Από Σιπουτνίκια (Ριζά) Στέριος Αντωνίου λοχίας
Από Παλαιοχώρι Διαμαντής Νικολάου σημαιοφόρος
Από Παλιούρι ιερέας Νικόλαος Τριανταφύλλου
Από Ιερισσό Κωνσταντίνος Βλοχομιχάλης 25νταρχος
Από Λιαρίγκοβη (Αρναία) Δημήτριος Νικολάου 19νέας
Από Άγιο Νικόλαο Τριαντάφυλλος Αστερίου 19νέας
Από Βάλτα Νικόλαος Γεωργίου 19νέας
Από Επανομή Γεώργιος Ιωάννου 19νέας
Από Άθυτο Γεώργιος Παναγιώτου 19νέας
Από Ρεβενίκια (Μεγάλη Παναγία) Θεόδωρος Αγγέλου 19νέας
Από Βάλτα Γεώργιος Γαροφάλλου 19νέας
Από Καψόχωρα (Πευκοχώρι) ο Γεώργιος Γιαννάκη 19νέας
Από Περιστερά Τριαντάφυλλος Αγοραστού 19νέας
Από Μεταγκίτσι Αθανάσιος Ζάχου 19νέας γεννήθηκε το 1800
Από Σανά ο Βασίλειος Γεωργίου 19νέας γεννήθηκε το 1802
Από Φούρκα ο Γιωργάκης Ρήγα 19νέας
Από Νεοχώρι Δημήτρης Λάμπρου 19νέας
Από Άγιο Μάμα Δημήτριος Πολύζου 19νέας
Από Μεταγκίτσι Στέριος Δήμου 19νέας
Από Συκιά Βασίλειος Σταμάτη 19νέας
Από Καλάνδρα Κυπαρίσσης Γεωργάκη 19νέας
Από Παζαράκια (Καλιθέα) Ρήγας Γεωργίου
Από Βασιλικά Μανόλης Φιλίππου
Από Στανό Γιοβάνης Κώστα
Από Αγία Παρασκευή Χριστόδουλος Δημητρίου
Από Τσαπράνι (Νέα Σκιώνη) Νικολάκης Στέριου
Από Νικήτη Ζαφείρης Χριστοδούλου
Από Βραστά Δημήτρης Παραδείση
Από Αρδαμέρι Βασίλης Συρόπουλος
Από Ορμύλια Λάμπρος Μαυρουδή
Από Κρήμνη Ιωάννης Φώτη
Από Πορταριά Παναγιώτης Παύλου
Από Επανομή ο Γιάννης Πανταζή γεννήθηκε το 1801

Όλοι οι παραπάνω Χαλκιδικιώτες και πολλοί άλλοι, ως απλοί στρατιώτες, τίμησαν την Χαλκιδική και συνέβαλαν τα μέγιστα στην απελευθέρωση της νότιας Ελλάδας από τους Οθωμανούς. Χρέος μας είναι να αναδείξουμε τους αγώνες τους και κάθε χωριό της Χαλκιδικής να τιμήσει δεόντως τους άγνωστους ήρωές του.
Οι αγωνιστές περιμένουν.

Το υδραγωγείο του νερόμυλου της οικογένειας Κουτσού 1865

Το υδραγωγείο του νερόμυλου της οικογένειας Κουτσού είναι ένα σπάνιο δείγμα αρχιτεκτονικής για τη Χαλκιδική, κατασκευάστηκε το 1865 και χαρακτηρίζεται από τις επτά καλοχτισμένες καμάρες, οι οποίες σταδιακά αυξάνουν το μήκος της ακτίνας του τόξου τους. Από τις επτά καμάρες σήμερα σώζονται μόνο οι τρεις με άμεσο κίνδυνο κατάρρευσης, δεν αξίζει τον κόπο να διασωθούν;

Some photos from the aqueduct of Koutsou family water mill build in 1865

Koutsou ailesinin 1865 yapılmiş su değirmeni