Το
επταπύργιο της Θεσσαλονίκης ένας ιστορικός αρχαιολογικός χώρος της
πόλης είναι συνυφασμένος με τη λειτουργία του για εκατό περίπου χρόνια
1890-1989 ως φυλακή.
Χιλιάδες
Ελλήνων έζησαν στα κτήρια της αυλής, υπέφεραν, βασανίστηκαν, ιδιαίτερα
τις παλαιότερες εποχές οι συνθήκες διαβίωσης ήταν δύσκολες.
Στο προαύλιο υπάρχει ο ναός του αγίου Ελευθερίου. Ας μάθουμε την ιστορία και τον κτήτορά του
Μεταξύ των τροφίμων της φυλακής την περίοδο 1917-1918 ήταν και ο ιερομόναχος Μελχισεδέκ Μακρής
από τα Δουμπιά της Χαλκιδικής. Είχε καταδικαστεί σε ισόβια δεσμά από το
έκτακτο στρατοδικείο της Χαλκιδικής τον Μάιο του 1917 ως φιλοβασιλικός,
καθώς συμμετείχε στα Κονδυλικά". Μέσα από το κελί του γράφει σε μια
επιστολή του προς τη μονή Βατοπαιδίου τα εξής :
"Σήμερον
ευρίσκομαι εν τη φυλακή του Γεντί Κουλέ υπό βαρυτάτης κατηγορίας
εντούτοις όμως ο θείος ζήλος μου ουδαμώς εμειώθη, αλλά του εναντίον
εγιγαντώθη διότι έβλεπον 600 χριστιανούς καταδίκους να στερούνται
εντελώς εκκλησίας μηδαμώθεν άλλοθεν να αναμένουσιν παρηγορίαν παρά μόνον
υπό της μητρός ημών εκκλησίας. Την ελπίδαν αυτήν την εκπηγάζουσαν εκ
της θρησκείας. Έφθασα λοιπόν εις την σκέψην ότι είναι μεγάλη ανάγκη να
ιδρυθεί πάσης θυσίας εν τη φυλακή εκκλησία. Όντως δι' εράνων κατόρθωσα
να ανεγείρω εκ βάθρων εκκλησίαν τη εγκρίσει της σεβαστής ημών
κυβερνήσεως επί ονόματι του Αγίου Ελευθερίου. Και κατά τας αγίας ημέρας
των Παθών του Κυρίου (1918) εκκλησιάσθησαν άπαντες οι κρατούμενοι παραστάντες εις τας ακολουθίας των
ένδεκα αγίων Ευαγγελίων και του επιταφίου. Τους εξομολόγησα και τους
μετάλαβα των θείων και αχράντων μυστηρίων. Φαντασθήτε 600 κατάδικοι
αναζωογονηθέντες υπό του πυρός της
θρησκείας αντλήσαντες εκ της μητρός εκκλησίας μεγίστην παραμυθίαν ήτις
είναι η άγκυρα σωτηρίας δια τους κρατουμένους θεωρουμένους αποκλήρους
της κοινωνίας..."
ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ ΜΑΚΡΗΣ (1869-1939)
