ΔΟΥΜΠΙΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ MACEDONIA GREECE

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

Παρουσίαση νέων Εκδόσεων της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

Πέμπτη 21 Απριλίου 2016

Nέο βιβλίο για το 1821 στη Μακεδονία

Η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών συμπεριέλαβε στις ιστορικές εκδόσεις της ένα νέο βιβλίο για τη Χαλκιδική. Το βιβλίο τιτλοφορείται "Προσωπογραφία Αγωνιστών του 1821 από τη Χαλκιδική και τη Θεσσαλονίκη" περιέχει τις βιογραφίες και τη δράση 1300 αγωνιστών της επανάστασης του 1821 από 63 χωριά και περιοχές των νομών Χαλκιδικής και Θεσσαλονίκης. Το βιβλίο διατίθεται στον βιβλιοπωλείο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και στο βιβλιοπωλείο του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας (ΜΙΕΤ) Τσιμισκή 11.

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Tα λείψανα του Μεγάλου Βασιλείου

Τα λείψανα του αγίου ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ τοῦ Μεγάλου

Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας (+ 379, 1η Ἰανουαρίου

Ἡ Κάρα στή Μονή Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους

Μέρος της χειρός στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος

Ιερά μονή Αγίου Παύλου Άγιον Όρος

Χέρι στον Άγιο Γεώργιο των Ελλήνων στη Βενετία

Ἡ δεξιά στό Ναό Κοιμ. Θεοτόκου Ν. Φιλαδελφείας Ἀττικῆς

Ἡ δεξιά στό Ναό Κοιμ. Θεοτόκου Ν. Φιλαδελφείας Ἀττικῆς.
Μέρος τῆς δεξιᾶς στή Μονή Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους.
Μέρη χειρός στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί στή Μονή Παναχράντου Ἄνδρου.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Ἰβήρων, Διονυσίου (δύο), Παντοκράτορος (τρία) καί ἁγ. Παύλου Ἁγίου Ὄρους, ἁγ. Θεοδοσίου Ἄργους, Κύκκου Κύπρου, στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως καί στό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τῶν Ἑλλήνων Βενετίας.

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015

Άγιος Ελευθέριος Επταπυργίου (Γεντί Κουλέ) Θεσσαλονίκης

Το επταπύργιο της Θεσσαλονίκης ένας ιστορικός αρχαιολογικός χώρος της πόλης είναι συνυφασμένος με τη λειτουργία του για εκατό περίπου χρόνια 1890-1989 ως φυλακή.

Χιλιάδες Ελλήνων έζησαν στα κτήρια της αυλής, υπέφεραν, βασανίστηκαν, ιδιαίτερα τις παλαιότερες εποχές οι συνθήκες διαβίωσης ήταν δύσκολες.

Στο προαύλιο υπάρχει ο ναός του αγίου Ελευθερίου. Ας μάθουμε την ιστορία και τον κτήτορά του

Μεταξύ των τροφίμων της φυλακής την περίοδο 1917-1918 ήταν και ο ιερομόναχος Μελχισεδέκ Μακρής από τα Δουμπιά της Χαλκιδικής. Είχε καταδικαστεί σε ισόβια δεσμά από το έκτακτο στρατοδικείο της Χαλκιδικής τον Μάιο του 1917 ως φιλοβασιλικός, καθώς συμμετείχε στα Κονδυλικά". Μέσα από το κελί του γράφει σε μια επιστολή του προς τη μονή Βατοπαιδίου τα εξής :

"Σήμερον ευρίσκομαι εν τη φυλακή του Γεντί Κουλέ υπό βαρυτάτης κατηγορίας εντούτοις όμως ο θείος ζήλος μου ουδαμώς εμειώθη, αλλά του εναντίον εγιγαντώθη διότι έβλεπον 600 χριστιανούς καταδίκους να στερούνται εντελώς εκκλησίας μηδαμώθεν άλλοθεν να αναμένουσιν παρηγορίαν παρά μόνον υπό της μητρός ημών εκκλησίας. Την ελπίδαν αυτήν την εκπηγάζουσαν εκ της θρησκείας. Έφθασα λοιπόν εις την σκέψην ότι είναι μεγάλη ανάγκη να ιδρυθεί πάσης θυσίας εν τη φυλακή εκκλησία. Όντως δι' εράνων κατόρθωσα να ανεγείρω εκ βάθρων εκκλησίαν τη εγκρίσει της σεβαστής ημών κυβερνήσεως επί ονόματι του Αγίου Ελευθερίου. Και κατά τας αγίας ημέρας των Παθών του Κυρίου (1918) εκκλησιάσθησαν άπαντες οι κρατούμενοι παραστάντες εις τας ακολουθίας των ένδεκα αγίων Ευαγγελίων και του επιταφίου. Τους εξομολόγησα και τους μετάλαβα των θείων και αχράντων μυστηρίων. Φαντασθήτε 600 κατάδικοι αναζωογονηθέντες υπό του πυρός της θρησκείας αντλήσαντες εκ της μητρός εκκλησίας μεγίστην παραμυθίαν ήτις είναι η άγκυρα σωτηρίας δια τους κρατουμένους θεωρουμένους αποκλήρους της κοινωνίας..."

ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ ΜΑΚΡΗΣ (1869-1939)

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

15 Οκτωβριου Άγιος Ευθύμιος ο νέος

Γεννήθηκε στην περιοχή της Άγκυρας, το 823, από ευσεβείς γονείς και στη βάπτισή του έλαβε το όνομα Νικήτας. Σε ηλικία επτά ετών αποχωρίσθηκε τον πατέρα του και δεκαεπτά ετών νυμφεύθηκε την Ευφροσύνη και απόκτησε μία θυγατέρα, την Αναστασώ. Ποθώντας τον βίο της ασκήσεως εγκαταλείπει τον πλούτο του στους συγγενείς του και αναχωρεί κρυφά για τον Βιθυνικό Όλυμπο, όπου μαθητεύει σε αγίους ασκητές και φορά το μοναχικό σχήμα,μετονομαζόμενος σε Ευθύμιο.

Μετά από δεκαπέντε ετών άσκηση έρχεται στον ιερό Άθωνα, για να συνεχίσει αυστηρότερα τις μοναχικές αναβάσεις του. Τα πρώτα τρία έτη τα ζει έγκλειστος μέσα σε σπήλαιο - παρά τη σημερινή Νέα Σκήτη. Για τροφή του είχε βελανίδια, κούμαρα και κάστανα. Υπάκουος πάντα στις συμβουλές σημειοφόρων Γερόντων απόκτησε φήμη μεγάλου ασκητού. Για μικρό χρονικό διάστημα έζησε έξω της Θεσσαλονίκης ως στυλίτης Πολλούς στήριξε με τον ιλαρό λόγο του και θεράπευσε με τη χάρη του. Οι ενοχλήσεις των πολλών τον επέστρεψαν στη γαλήνη του Άθωνα. Αλλά κι εδώ δεν τον άφηναν οι θαυμαστές του μοναχοί στη φίλη του ησυχία. Έτσι αναγκάσθηκε ν' απομακρυνθεί ξανά, σε τόπους άγνωστους και απαραμύθητους, στο νησί του Αγίου Ευστρατίου και, κατόπιν επιδρομής πειρατών,στα σημερινά Βραστά της Χαλκιδικής. Εκεί έκτισε λαύρα κι απέκτησε πολλούς μαθητές. Τέλος ίδρυσε, περί το 870, μονή ανδρική, των Περιστερών, παρά τη Θεσσαλονίκη, και αργότερα δεύτερη, γυναικεία, όπου μόνασαν η μητέρα του, η αδελφή του, η σύζυγός του και δύο εγγόνια του.

Προγνώρισε τα τέλη του και αποσύρθηκε στη μικρόνησο Ιερά, που βρίσκεται στην είσοδο του Παγασητικού κόλπου, κι εκεί παρέδωσε το πνεύμα του ο πολύαθλος και θαυματουργός όσιος (898). Σύντομα τα τίμια λείψανά του τα μετακόμισαν στη μητρόπολη της Θεσσαλονίκης ως ακριβή ευλογία (899). Το 1986 βρέθηκαν στη μονή Περιστερών, όπου εκεί σήμερα προσκυνούνται.

Ο βίος του οσίου Ευθυμίου γράφηκε με αγάπη από τον μαθητή του Βασίλειο, επίσκοπο Θεσσαλονίκης, που είναι και συνθέτης της ακολουθίας του. Παρακλητικό Κανόνα συνέθεσε ο Χ. Μ. Μπούσιας.

Κατά τον βιογράφο - εγκωμιαστή του Όσιο Βασίλειο, ο όσιος Ευθύμιος χαρακτηρίζεται ως μεγάλος ασκητής, του οποίου η φήμη νωρίς είχε φθάσει πολύ μακρυά από το Άγιον Όρος. Όταν ήλθε στη φιλόχριστη,φιλομόναχη και μαρτυροπλούτιστη Θεσσαλονίκη, όλος ο λαός της τον καλωσόριζε ως Ηλία τον Θεσβίτη, τον καταφιλούσαν και πίστευαν πως λάβαιναν αγιασμό, θεωρούσαν πως με τον άγιο ασπασμό ο ένας μετέδιδε στον άλλο την ευλογία. Πολλούς χειραγώγησε στις αρετές, κατά την εκεί παραμονή του, και πολλούς έκανε με τη διδασκαλία του να μονάσουν, τους οποίους απάλλαξε από νοσήματα της ψυχής και του σώματος. Οι μαθητές του διακρίνονταν για την ουράνια και ενάρετη πολιτεία τους και ζούσαν οι σάρκινοι ως άσαρκοι. Οι κάτοικοι της Χαλκιδικής τον υποδέχονταν ως άγγελο που κατέβαινε από ουράνια σκηνώματα. Στους ακροατές του πρόσφερε μ' ευκολία κάθε νέα κι αρχαία διδασκαλία, ώστε όλοι να θαυμάζουν τη σοφία του κι έκπληκτοι να λέγουν πως το Άγιον Πνεύμα κινεί τη γλώσσα του, όπως των αγίων Αποστόλων.

Οι σπουδαίοι μαθητές του διατήρησαν το ασκητικό του πνεύμα. Μεταξύ αυτών διακρίνονται: Ο «θεομάκαρ» Θεοστήρικτος,Ονούφριος ο «περιώνυμος ασκητής», Ιγνάτιος, Γεώργιος, Εφραίμ, Παύλος,Βασίλειος, οι εγγονοί του Μεθόδιος κι Ευφημία, που μόνασαν σε διαφορετικές μονές που ίδρυσε ο ίδιος, όσιος Βασίλειος ο βιογράφος του και οι αυτάδελφοι όσιοι Συμεών και Θεόδωρος. Η μνήμη του τιμάται στις 15 Οκτωβρίου.

Πηγή:Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Άγιοι Αγίου Όρους

Εκδόσεις Μυγδονία, Θεσσαλονίκη, 2007

πηγή

http://agioritikesmnimes.pblogs.gr/2010/09/686243.html

Ο όσιος Ευθύμιος διέμεινε περιοδικά στον Άθω τα έτη 859-863, 863-864, 865-866, 898, την περίοδο 866-870 μετοίκησε στο ασκητήριο στα Βράσταμα Χαλκιδικής. Εκεί έχτισε κελλιά ατομικά για τους μαθητές του, ενώ για τον ίδιο και για τον φημισμένο ασκητή Ονούφριο άλλα κελλιά πιο απομακρυσμένα. Το 870 έπειτα από όραμα, αποφάσισε να ανστηλώσει την ερειπωμένη εκκλησία του Αγίου Ανδρέα στις Περιστερές. Το νέο κοινόβιο εγκαινιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 871. Απεβίωσε στη νήσο Ιερά/Γούρα των Σποράδων το 898.

Ο ναός του Αγίου Ανδρέα στην Περιστερά κτίσμα του οσίου Ευθυμίου 9ος αι.

Η σπηλιά - ασκητήριο του οσίου Ευθυμίου στα Βράσταμα

Ο τάφος του οσίου

Ένας μεγάλος ασκητής. Ο όσιος Ευθύμιος ο Νέος (824-898) και

η συμβολή του στην ανασυγκρότηση και στη διαμόρφωση του

μοναχικού βίου κατά τον 9^οαιώνα.

Μετά την κατάπαυση της εικονομαχίας(843) οι μοναχοί άρχισαν να οργανώνονται πάλι σε μικρές αρχικά ομάδες και έπειτα σε μεγαλύτερες. Ο μοναχισμός προϋπήρχε στον χώρο του Άθωνος ήδη από τον5^ο αι. αλλά επλήγη και ταλαιπωρήθηκε από τις αραβικές πειρατικές επιδρομές στα τέλη του 7^ου αι. και αργότερα τον 8^ο αι. από την εικονομαχία. Μετά την λήξη της πρώτης εικονομαχίας, αναδιοργανωμένος πλέον,εισήλθε σε ακμή τον 9^ο αιώνα. Βέβαια κατά την περίοδο αυτή της αναβιώσεως, η ακμή του μοναχισμού στο Όρος δεν υπήρξε ραγδαία. Η άφιξη ασκητών πύκνωσε μόνο, αφού το Όρος σταθεροποίησε τη θέση του μεταξύ των σπουδαίων μοναστικών κέντρων της Ανατολικής Εκκλησίας και την απαλλαγή του Αιγαίου από την πειρατεία, μετά την ανάκτηση της Κρήτης από τον Νικηφόρο Φωκά το 961.

Κατά την πρώιμη αυτή εποχή ο μοναχικός βίος στον Άθω δεν είχε ακόμα οργανωθεί σε μονές, υπήρχαν όμως πολυάριθμοι ασκητές που ζούσαν είτε τελείως απομονωμένοι σε σπηλιές και σκηνές είτε σε «λαύρες»,συγκροτήματα δηλαδή από μοναστικές καλύβες με υποτυπώδη κοινοτική οργάνωση.Τέτοιες λαύρες δημιουργήθηκαν κυρίως στην περιοχή της Ιερισσού και του λαιμού της χερσονήσου. Όπως είναι φυσικό ο μοναχικός εποικισμός άρχισε από το λαιμό της χερσονήσου και σε πλησιέστερες προς τον κόσμο περιοχές και σιγά σιγά προχώρησε προς το Όρος σε βάθος έως το άκρο. Εκείνη την στιγμή με το τέλος της εικονομαχίας ο μοναχισμός του Άθωνος εισέρχεται από την άδηλη στην ιστορική του φάση.

Την ίδια περίπου εποχή, λίγο πριν ή λίγο αργότερα, εμφανίζονται στον Άθωνα δύο φημισμένες προσωπικότητες. Πρώτος είναι ο Πέτρος Αθωνίτης, για τον οποίο σώζεται ένας Βίοςγραμμένος στα τέλη του 10^ου αι. από τον Νικόλαο Αθωνίτη. Δεύτερος είναι ο Ευθύμιος ο Νέος, του οποίου τον Βίο συνέγραψε ο μαθητής του Βασίλειος, ο μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης και αποτελεί υπόδειγμα της αγιολογικής γραμματείας.

Καταγόμενος από ένα χωριό κοντά στην Άγκυρα, όπου γεννήθηκε το 824, έλαβε το όνομα Νικήτας. Επτά ετών ορφάνεψε από πατέρα και τον ανέθρεψε η μητέρα του, η οποία τον κατήχησε στην ορθόδοξη πίστη και στην προσκύνηση των εικόνων. Παρ’ ότι από παιδί ποθούσε να γίνει μοναχός ενέδωσε στις παρακλήσεις της ευλαβούς μητέρας του, παντρεύτηκε και απέκτησε μια κόρη. Μια μέρα με πρόφαση ότι πήγαινε να βρει τα άλογά του που χάθηκαν αποχαιρέτησε την οικογένειά του και κατέφυγε στην έρημο. Έφτασε σε ηλικία 18 ετών στο όρος Όλυμπος της Βιθυνίας, το οποίο, χάρη σε μορφές όπως οι άγιοι Ιωαννίκιος, Πέτρος της Ατρώας και Θεοφάνης ο Ομολογητής, ήταν την εποχή εκείνη το πιο σημαντικό μοναστικό κέντρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο Νικήτας αρχικά εγκαταβίωσε κοντά στον άγιο Ιωαννίκιο και μετά πήγε υποτακτικός στον Θεόδωρο, έναν γέροντα που ζούσε στην ερημία. Εκεί εκάρη μοναχός (842) και έλαβε το όνομα Ευθύμιος. Έπειτα, αφού πέρασε δεκαπέντε ακόμη χρόνια στο πλησιέστερο κοινόβιο, τη Μονή των Πισσαδηνών, για να ολοκληρώσει την ασκητική διαπαιδαγώγησή του, φεύγει για να εγκατασταθεί στον Άθωνα στις αρχές του 859.Εκεί συνδέθηκε με τον Αρμένιο μοναχό Ιωσήφ και έζησε σε αυστηρά άσκηση μέσα σ’ ένα σπήλαιο για τρία χρόνια. Ήταν το έτος 862 όταν εξήλθε από το σπήλαιο και είδε συγκεντρωμένους έξω απ’ αυτό πολλούς μοναχούς. Αυτοί θα αποτελέσουν και τον πυρήνα των πρώτων μαθητών του. Σε λίγο όμως εγκατέλειψε το Όρος (863) και μετέβη στον Όλυμπο για να παραλάβει και να γηροκομήσει τον γέροντά του Θεόδωρο που ήταν ασθενής. Η υγεία του Θεόδωρου χειροτέρευε,σε σημείο που δεν ήταν πια δυνατόν να του παρασχεθεί η απαιτούμενη ιατρική βοήθεια και τότε ο Ευθύμιος μετέφερε τον γέροντά του έξω από το Όρος σε κελλί στα Μακρόσινα, τοποθεσία πλησίον των Βραστάμων. Η κατάσταση του Θεοδώρου όμως χειροτέρεψε και μεταφέρθηκε στην Θεσσαλονίκη.

Ο Ευθύμιος δεν τον ακολούθησε αλλά επέστρεψε στο Όρος και συνέχισε την σκληρή άσκηση. Μόλις πληροφορήθηκε τον θάνατο του γέροντός του μετέβηκε στην Θεσσαλονίκη γύρω στο 865 για να προσκυνήσει τον τάφο του και επεδίωξε την ασκητική του «τελείωση» ζώντας για ένα διάστημα πάνω σ’ ένα στύλο στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης. Μην αντέχοντας το πλήθος που συνωστίζονταν στην βάση του στύλου του, επιστρέφει για τρίτη φορά στον Άθωνα, έχοντας χειροτονηθεί όμως τώρα ιερέας. Δεν έμεινε όμως αυτή τη φορά περισσότερο από ένα χρόνο. Η φήμη του ονόματός του ήταν πλέον τόσο μεγάλη, τόσο εντός όσο και εκτός του Άθωνος, χάρη στα ασκητικά του κατορθώματα, ώστε μεγάλος αριθμός μοναχών προσέρχονταν κοντά του και επιδίωκε να υποταχθεί στην σοφή του καθοδήγηση.

Θέλοντας λοιπόν να αποφύγει την φήμη του και επιδιώκοντας την ησυχία, ο Ευθύμιος αναχώρησε για την «νήσο των Νέων»(σημερινός Άγιος Ευστράτιος), που ήταν ακατοίκητη, χάριν ασκήσεως, έχοντας μαζί του μόνο δύο συντρόφους, τον Ιωάννη Κολοβό και τον Συμεών.Μια επιδρομή όμως αράβων πειρατών δεν του επέτρεψε να παραμείνει στο νησί παρά μόνο για λίγους μήνες και τον ανάγκασε να επιστρέψει στο Όρος. Στον Άθωνα ξανακινδύνευσε από τους πειρατές και αποφάσισε να πάρει τους μαθητές του (866)και να εγκατασταθούν στου Βραστάμου (σημερινά Βραστά) της Χαλκιδικής.

Εκεί «εις τα Βραστάμου» ίδρυσε μια μικρή μοναστική κοινότητα – Λαύρα, διότι διέθετε ατομικά κελλιά για τους μοναχούς,ανεξάρτητα, αλλά το ένα κοντά στο άλλο και δύο κελλιά απομακρυσμένα για τον Ευθύμιο και τον Ονούφριο - μαζί με τον φίλο του Ιωσήφ, ενώ οι άλλοι δύο συνοδοί και μαθητές του, ίδρυσαν σε διαφορετικό μέρος ο καθένας τους από μία «Λαύρα». Ο Ιωάννης Κολοβός στα Σιδηροκαύσια της Χαλκιδικής και ο Συμεών μετακινήθηκε στην Νότια Ελλάδα και θεωρείται κτήτωρ της Μονής του Μεγάλου Σπηλαίου στα Καλάβρυτα της Πελοποννήσου.

Φαίνεται ότι επεδίωκε την ίδρυση κοινοβιακής μονής στον Άθω αλλά εμποδίστηκε από τις πειρατικές επιδρομές και από τις αντιδράσεις των μοναχών, που επρόκειτο να αντιμετωπίσει και ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης έναν αιώνα αργότερα.

Καθ’ όλο το διάστημα που μόναζε στα Βραστά, ο όσιος Ευθύμιος πήγαινε τακτικά στον Άθω και κατά την διάρκεια μιας παραμονής του εκεί, του αποκαλύφθηκε μέσω οράματος η εντολή να αναστηλώσει την εγκαταλειμμένη μονή Περιστερών (σημερινή Περιστερά)κοντά στη Θεσσαλονίκη. Μεταξύ 866-870ανοικοδομεί και ανασυγκροτεί μέσα από αναρίθμητες δυσκολίες την ερειπωμένη μονή, η οποία ήταν αφιερωμένηστον άγιο Απόστολο Ανδρέα. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα ήρθε πλήθος μοναχών από τη Θεσσαλονίκη και τις γύρω περιοχές για να υποταχθούν στον διάσημο ασκητή. Η μονή αυτή σε έγγραφο του 897αποκαλείται «βασιλική» (actes de Lavra αρ. 1) και τούτο σημαίνει ότι είχε πάρει αυτή την ιδιότητα πριν από το έτος αυτό. Αργότερα απέκτησε μετόχι στην περιοχή της Ιερισσού και άλλες πλούσιες χορηγίες. Το 964 ο αυτοκράτωρ Νικηφόρος Φωκάς την παραχωρεί στην νεοσυσταθείσα Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας μαζί με όλη την ακίνητη περιουσία της ως μετόχι του μεγάλου αθωνικού ιδρύματος.

Στο τέλος του βίου του τον Μάϊο του898, ο Ευθύμιος αφού πέρασε για άλλη μια φορά από τον Άθωνα, νιώθοντας νοσταλγία για την παλαιά ερημιτική ζωή, μετέβηκε κρυφά στην «νήσον Ιερά»,όπου και πέθανε μετά από ένα πεντάμηνο, στις 15 Οκτωβρίου του ίδιου έτους. Το λείψανο του Ευθυμίου μεταφέρθηκε από τη νήσο Ιερά (ίσως σημερινά Γιούρα) και αποτέθηκε στον ναό του Αγίου Ανδρέα.

Ο Ευθύμιος με τη συνεχή κινητικότητά του συνετέλεσε αποφασιστικά στην αναζωογόνηση του μοναχικού βίου, όχι μόνο στον Άθωνα, αλλά και στον ευρύτερο χώρο της Μακεδονίας.Η μνήμη του τιμάται στις 15Οκτωβρίου.

ΚΛΕΑΝΘΗΣ ΔΗΜ.ΔΟΥΚΑΣαρχαιολόγος Υ.ΠΑΙ.Θ.Π.Α.

Βιβλιογραφία:

ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΠΑΠΑΧΡΥΣΑΝΘΟΥ, Ο ΑΘΩΝΙΚΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ

ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΘΗΝΑ 1992

ΓΕΡ. ΣΜΥΡΝΑΚΗΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, ΑΘΗΝΑΙ 1903

Κ. ΒΛΑΧΟΥ ΔΙΑΚΟΝΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΣ ΤΟΥ

ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΑΘΩ και αι εν αυτή μοναί και μοναχοί πάλαι τε

και νυν , ΒΟΛΟΣ1903επανέκδοση ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2005

ΙΩΑΝΝΟΥ Π. ΜΑΜΑΛΑΚΗ, ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ (ΑΘΩΣ) ΔΙΑ

ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ, Θεσσαλονίκη 1971

Actes de Lavraαρ. 1

D. Papachrysanthou, La Vie de S. Euthyme le Jeune et la metropole

de Thessalonique, Rev. Et. Byz. 32(1974),

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2015

18 Αυγούστου Άγιος Αγάπιος από τη Γαλάτιστα Χαλκιδικής

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

11 Ιουνίου νεομάρτυρας Ζαφείριος από τη Χαλκιδική

Το 1821 με την επανάσταση της Χαλκιδικής πολλοί κάτοικοι των χωριών της περιοχής κατέφυγαν με τις οικογένειές τους στο Άγιον Όρος προκειμένου να διαφύγουν της σφαγής και του εξανδραποδισμού των Τούρκων. Υπήρξαν περιπτώσεις Χαλκιδικιωτών οι οποίοι αρνήθηκαν να αλλαξοπιστήσουν με αποτέλεσμα να δεχθούν τον στέφανο του μαρτυρίου, ένας από αυτούς ήταν και ο νεαρός Ζαφείριος. Έφηβος στην ηλικία ήταν ο μόνος από το σύνολο των νεαρών παιδιών που οδηγήθηκαν από το Όρος στη Θεσσαλονίκη που παρέμεινε πιστός στον Χριστό. Ο ακριβής τόπος καταγωγής του είναι ακόμη άγνωστος, σίγουρα ωστόσο κάποιο από τα χωριά της Χαλκιδικής. Ελπίζουμε η πρόνοια του Θεού να μας φανερώσει κάποια στιγμή το χωριό του νεομάρτυρα. Εμείς οι Χαλκιδικιώτες ας τιμήσουμε τον άγνωστο αυτό άγιο. Η ακολουθία του συντέθηκε από τον Αθανάσιο Σιμωνοπετρίτη και η μνήμη του τιμάται στις

11 Ιουνίου

Στόν κώδικα 743 (6250) της Ρωσικής Μονής Αγ. Παντελεήμονος Αγίου Όρους σημειώνεται: «Εις τό Αγιώνυμον Ορος του Άθω κατά 1821, 1822, 1823, ότε εξεράγη εις τήν Ελλάδα ἡ επανάστασις, ήλθεν o Αμπομπούτ πασάς της Θεσσαλονίκης καί υπέταξεν τό Όρος καί πολλά δεινά συνέβησαν. Είτα αποστείλας ανθρώπους ιδικούς του εις τό Όρος, εσύναξαν τά ευρισκόμενα παιδία, 70 τόν αριθμόν, καί ήγαγον αυτά εις τήν Θεσσαλονίκην καί τά ετούρκευσαν. Ένα δέ μόνον εστάθη σταθερόν εις τήν πίστιν καί εμαρτύρησεν, ονόματι Ζαφείριος». Στον ίδιο κώδικα καταγράφεται ο βίος του νεομάρτυρα Αθανασίου Ρεπανιδιώτη από τη Λήμνο.

άλλη μια μαρτυρία Χαλκιδικιώτη που έζησε τα γεγονότα του 1821 στη Χαλκιδική. Πρόκειται για τον γέρο Αργυρό Σαρρή από τη Λόκοβη (Ταξιάρχη). Ίσως η μαρτυρία αυτή σχετίζεται με τον νεομάρτυρα Ζαφείριο, παράλληλα μας πληροφορεί για δύο άγνωστους νεομάρτυρες. Μήπως ο ένας ήταν ο Ζαφείριος?

ΠΗΓΗ

ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΉΣ Τ. 1, 1961

Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Η θαυματουργή εικόνα του Αγίου Αθανασίου Ριζών Χαλκιδικής

Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

Μακεδόνες αγωνιστές του 1821

Κατάλογος του 1825 με όλους τους γνωστούς ήρωες του 1821 Καραϊσκάκης, Κολοκοτρώνης, Δυοβουνιώτης, Γάτσος, Μπότσαρης, Χορμόβας

ανάμεσά τους και ο Κωνσταντίνος Δουμπιώτης

ΠΗΓΗ ΓΑΚ

ΠΑΤΗΣΤΕ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ LINKS
για να δείτε στοιχεία για τους Μακεδόνες του 1821

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2011/12/1821.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2011/11/1821.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2011/11/1821_21.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2011/11/1821_12.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2011/11/1821_15.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2011/11/1821_09.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2011/10/1821.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2011/10/1821_10.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2011/08/blog-post_09.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2011/06/1821_30.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2011/02/1821_25.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2011/06/1821.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2011/04/1821.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2011/06/1821_20.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2010/11/1821.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2010/02/1821_21.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2011/05/1821.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2010/02/1821.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2010/04/1821.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2011/01/1821.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2011/05/blog-post.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2010/05/1821_15.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2009/11/1829-1821.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2010/02/1821_07.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2010/08/1821.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2010/01/1821_13.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2010/04/1821_17.html

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2010/05/blog-post_8018.html

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Tα λείψανα του Αγίου Χαραλάμπους

Το άφθαρτο χέρι του Αγίου Χαραλάμπους

από τη μονή Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων

Η κάρα στον Άγιο Στέφανο Μετεώρων

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

Άγιοι μητρόπολης Ιερισσού Αγίου Όρους κ Αρδαμερίου

Απόστολος Παύλος (πέρασε και κήρυξε από την Απολλωνία το 52 μ.Χ.)

Άγιος Μακάριος Επίσκοπος Ιερισσού (346)

Ο Όσιος και Θεοφόρος Μακάριος έζησε κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Μεγάλου Κωνσταντίνου (324-337 μ.Χ.), Θεοδοσίου (379-395 μ.Χ.) και Αρκαδίου (395-408 μ.Χ.). Ήταν ο πρώτος, κατά πάσα πιθανότητα, Επίσκοπος Ιερισσού της Χαλκιδικής και θεωρείται κτήτορας του ναού του Αγίου Στεφάνου της μονής Κωνσταμονίτου του Αγίου Όρους.
Κατά τα πρώτα χρόνια της επισκοπικής του διακονίας, συναντήθηκε με τον Μέγα Κωνσταντίνο, ο οποίος επιζητούσε να κτίσει τη Νέα Ρώμη κοντά στον Ακάνθιο ισθμό, που κείται κοντά στην Ιερισσό και το Άγιο Όρος. Με την σοφία των λόγων του έπεισε τον βασιλέα να μην προχωρήσει στην υλοποίηση των σχεδίων του και έτσι διέσωσε το φιλήσυχο της περιοχής και μάλιστα το Άγιον Όρος. Επί Ιουλιανού του Παραβάτου ο Άγιος καταδιώχθηκε και κατέφυγε στον Άθωνα. Θεωρείται δε δεύτερος κτήτορας της μονής Κωνσταμονίτου.
Ο Όσιος Μακάριος κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη επί της βασιλείας του Αρκαδίου (395-408 μ.Χ).

Άγιος Μάρκος Επίσκοπος Αρεθουσίων (364)

Άγιος Μάρκος ήταν επίσκοπος Αρεθουσίων και ήκμασε στα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου και του βασιλέως Κωνσταντίου (337-361 μ.Χ.). Το έτος 341 μ.Χ. συμμετείχε στην Σύνοδο της Αντιόχειας. Στα Πρακτικά μάλιστα αυτής, διασώζεται «Έκθεσις Πίστεως Μάρκου Αρεθουσίων». Το επόμενο έτος συμμετείχε στην αντιπροσωπεία Επισκόπων, η οποία μετέβη στα Τρέβηρα για να συναντήσει τον αυτοκράτορα Κώνσταντα. Το έτος 343 μ.Χ. έλαβε μέρος στην Σύνοδο της Φιλιππουπόλεως και το έτος 351 μ.Χ. στην Σύνοδο του Σιρμίου, η οποία καταδίκασε τον Φωτεινό, Επίσκοπο Σιρμίου, ως οπαδό του αιρετικού Επισκόπου Αγκύρας, Μαρκέλλου. Τον συναντάμε, επίσης, στην Σύνοδο της Σελευκείας της Ισαυρίας, το έτος 358 μ.Χ. Μια μέρα, κινούμενος από θείο ζήλο, γκρέμισε ένα ναό των ειδώλων και τον έκανε εκκλησία. Όταν όμως ανέλαβε αυτοκράτωρ ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, συνέλαβε το Μάρκο, διότι γκρέμισε τον ειδωλολατρικό ναό. Τότε οι στρατιώτες, αφού τον γύμνωσαν και τον μαστίγωσαν αλύπητα, τον έριξαν μέσα σε χαντάκια με βρώμικο νερό. Μετά τον έβγαλαν από 'κει, και τον παρέδωσαν σε μικρά παιδιά, να τον τρυπούν με βελόνες. Έπειτα, έβρεξαν το σώμα του με άλμη. Κατόπιν τον άλειψαν με μέλι και τον κρέμασαν ανάποδα στον ήλιο, για να είναι τροφή στις μέλισσες και στις σφήκες. Όλα αυτά τα βάσανα ο Μάρκος τα υπέστη με ανδρεία και πολλή υπομονή. Οπότε, βλέποντας οι ειδωλολάτρες αυτή την ανδρεία και μεγαλοψυχία του γέροντα Μάρκου, έγινε στις ψυχές τους μέγα θαύμα. Αφού τον κατέβασαν από 'κει που τον είχαν κρεμασμένον, μετενόησαν, έγινε διδάσκαλος τους και έμαθαν άπ' αυτόν την αληθινή πίστη. Ο Άγιος Μάρκος κοιμήθηκε με ειρήνη.

Άγιος Ευθύμιος Επίσκοπος Μαδύτου (996)

Ο Όσιος Ευθύμιος γεννήθηκε στους Επιβάτες της Θράκης στις αρχές του 10ου αιώνα μ.Χ. Αδελφή του κατά σάρκα ήταν η Οσία Παρασκευή η Επιβατηνή (τιμάται 14 Οκτωβρίου). Όταν πέθανε ο πατέρας του Νικήτας, η μητέρα του τον οδήγησε σε μονή της Κωνσταντινουπόλεως, όπου παρέμεινε επί τριάντα χρόνια και διέπρεψε στους πνευματικούς αγώνες. Ο Άγιος όμως αγαπούσε την ησυχία. Για το λόγο αυτό έφυγε από τη μονή και ασκήτεψε σε ερημική περιοχή ως ερημίτης.
Ο θεοφιλής βίος του τον ανέδειξε οικονόμο των μυστηρίων του Θεού. Χειροτονήθηκε διάκονος από τον τότε Επίσκοπο Περίνθου, ακολούθως δε Πρεσβύτερος από άλλον Επίσκοπο. Τέλος αναδείχθηκε Επίσκοπος της Μαδύτου του Ελλησπόντου, διακρινόμενος για την ακάματη άσκηση της αρετής και την εξαίρετη ποιμαντορική του ικανότητα. Ο Θεός του χάρισε το δώρο της θαυματουργίας και κατά την διάρκεια της ζωής του επιτελούσε πλήθος θαυμάτων και θεράπευε λεπρούς και κωφάλαλους.
Η φήμη του Αγίου ανδρός έφθασε μέχρι το παλάτι και τον αυτοκράτορα Βασίλειο Β' (976 - 1025 μ.Χ.), ο οποίος επισκέφθηκε τον Άγιο Ευθύμιο στη Μάδυτο. Εκεί ο Άγιος προφήτευσε τη νίκη του βασιλέως εναντίον του Βάρδα Φωκά το 989 μ.Χ. Ο Άγιος Ευθύμιος κοιμήθηκε με ειρήνη μεταξύ των ετών 989 - 996 μ.Χ. Κατά την οσιακή κοίμησή του ο τάφος του ανέβλυσε μύρο, ως απόδειξη της αγιότητος του βίου του, και πολλοί ασθενείς θεραπεύθηκαν. Γι' αυτό και επονομάσθηκε Μυροβλύτης.
Μετά τον όσιο θάνατο του, δοξάστηκε από τον Θεό να κάνει θαύματα. Τα οποία γνωρίζουμε από το εγκώμιο προς αυτόν του Γεωργίου Κυπρίου, μετέπειτα Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης, που έγραψε με αίτηση του Αθηνών Μελετίου, που προήδρευε τότε της Εκκλησίας Μαδύτου και Κοίλης.

Όσιος Ευθύμιος Περιστερών (898)